Dur yolcu!..
Burada mendil düştü gördün mü?
Kırmızı gül yaprağı bir de onun kokusu…
Nasıl olur senden öncekilerde “yok”
dedi,
Oysa burada ayrıldık, burada uzaklaştı
benden…
Yalnız şalı elimde kaldı!.
Yanımdan geçenlere soramadım onu,
Sustum öylece kaldım!.
Bakamam göğe – yıldıza,
Bakamam nalların çıkardığı uçuşan toza
Yağmurda yağmaz gönlüme ne yaparım,
Kupkuru kalacağım yeşermez umutlarım…
Dur yolcu!...
Bir daha düşün! Farkında olduğunu fark
et, söyle,
Işık tut karanlığıma aydınlansın
gönlüm,
Umut ver, karamsarlığımı atayım,
En azından onunla avunayım.
Dönmez ama döneceğine inanayım…
Dur yolcu!..
Zalim olma o kadar,
Belki seven kalbi anlarsın
Yaşamadı mı sendeki kalp
Hissetmedi mi bir gram acı
Sevmedi mi yüreğin bir parça?
Duymadı mı öldüren bir ses
Artık dönemem diyen,
Sevdiğinin o hicran sözlerini…
Bu yara yalnız bende mi var?
Tutulmaz mı kimse aşk’a?
Yoksa anlardın beni,
Verirdin bana bel ki?
Bulamayacağım gidenimi,
Kaybettiğim günlerimi!..
Veysel Kimene
Sevda şairi
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Yorumlar
Yorum Gönder