Dur yolcu!..


Burada mendil düştü gördün mü?

Kırmızı gül yaprağı bir de onun kokusu…

Nasıl olur senden öncekilerde “yok” dedi,

Oysa burada ayrıldık, burada uzaklaştı benden…

Yalnız şalı elimde kaldı!.

Yanımdan geçenlere soramadım onu,

Sustum öylece kaldım!.

Bakamam göğe – yıldıza,

Bakamam nalların çıkardığı uçuşan toza

Yağmurda yağmaz gönlüme ne yaparım,

Kupkuru kalacağım yeşermez umutlarım…



Dur yolcu!...

Bir daha düşün! Farkında olduğunu fark et, söyle,

Işık tut karanlığıma aydınlansın gönlüm,

Umut ver, karamsarlığımı atayım,

En azından onunla avunayım.

Dönmez ama döneceğine inanayım…



Dur yolcu!..

Zalim olma o kadar,

Belki seven kalbi anlarsın

Yaşamadı mı sendeki kalp

Hissetmedi mi bir gram acı

Sevmedi mi yüreğin bir parça?

Duymadı mı öldüren bir ses

Artık dönemem diyen,

Sevdiğinin o hicran sözlerini…

Bu yara yalnız bende mi var?

Tutulmaz mı kimse aşk’a?

Yoksa anlardın beni,

Verirdin bana bel ki?

Bulamayacağım gidenimi,

Kaybettiğim günlerimi!..



Veysel Kimene



Sevda şairi

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.








Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Susma gönlüm sen söyle!...

Sürçe lisan ettimse affola!...

Kaldı!...