Gören ben, hisseden ben!...

 

Gören ben, hisseden ben!...

Seni ben yaşadım,

Hiç kimse değil,

Riskler varken de.

Bağımsız,

Ortaksız tattım acıyı,

Zihnimde yok sensizlik,

Şafak ağlar gözlerinde,

Biliyorum hep bensizlik…

Gözlerinde vuruldu kalp,

Oklarına hep hedef,

Umutlarımsa benim, kurşunlarsa senin,

Sızan candan kan olsun,

Yeter ki sızma, içimde aşkın, ilk ve sonsun...

Ömrümün boşluğu zaman tüneli,

Özlemler-hasret, sanki bin yıl öncesi,

Yaralıyım, yaralı;

Fakat mutsuzdum ben, sensiz öncesi…

Kalbimdir ateşlerle buluşan,

Dumandır,  göremediklerin,

İşkencen yokluğun,

İsteğim tüm kavgaların…

Direndim yokluğuna,

Baktım umut penceresinden,

Çökse de omuzlarım,

Hicranlar sarsa da,

Yıkılmaz umutlarım…

Kimsesiz yüreğimi,

Bir tepside sundum,

Bedeller ödetiyorsun,

Doğmayan şafaklarım da,

Öfkeler kusarsın da, göremem,

Işıksız sabahlarımda…

Acıları ben yaşadım, sana göre ne var,

Görünmez ufuk ise,

Görülecek bir gelecek var…

Yalnızlık benimse,

Kokun genzimde, unutma,

Rüzgarın kokusuyla karışsa da,

Tozlanmaz-kirlenmez hiç unutma…

Saçlarının karası kadar,

Bende gönül yarası, sözlerin,

Tavanda ahlarım var,

Birde  küfür yüklü gözlerin…

Dehlizlerdeyim, bırak,

Anlaşılmayan, can benim,

Kainat sağır olsa da,

Sağır olmayan, yine benim…

Her yürek benim gibi,

Sensizliğe mahkum mu?

Ben yaşarım sancıları,

Nemruda da direnen ben,

Yaşasam da sensizliği,

Gören ben, hisseden ben…

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.