yeni yazar

BABALAR GÜNÜNÜZ KUTLU OLSUN “Babalar günü” nedir bilemedim ki, Hiç babam olmadı ki, başımı okşayan, dizine oturtup beni sevdiğini söyleyen yada bayramlarda kıyafetler alıp, haçlık veren... Olmadı; gerçek baba sevgisine hasret büyüdük, olgunlaştık şimdi de vedaya hazır arta kalan süremizi dolduruyor ve o hazin sonu bekliyoruz.... Artık her gün helalleşme vakti!.. İki evlilik yaşadım, iki kayın babam oldu; ama maalesef onlarda babalık yapamadı; anca bencil davrandılar, saygı beklediler..Yine baba şefkati göremedim.. Kader ne diyebiliriz ki!.. Babam henüz ben üç aylıkken hayattan ayrılmış, Tek baba bildiğim, annemin ikinci eşi, "Osman" babamdı!.. Ruhu şad olsun, o elinden gelebilecek her türlü güzellikleri sunsa da, beklenileni yeterince veremezdi zaten... Gerçek baba yokluğu her daim vardı; bir yanım hep eksik büyüdük, şahsım adına Osman babama evlatlık vazifesini her ne kadar tam yapamamış olsam da, onu candan severdim - sayardım, tıpkı öz çocukları gibi; nihayetinde b

Akıp gidiyor!.. Beklenmeyen çizgide, abartısız incelik, Hayatın güzelliklerinden biridir sesi, Buğulu akşamlar da konuştuğu an, Omuzlarındaki saçlara değer nefesi… Kulağa böyle havalı gelmiyor, diğerleri, Hipnotize edici gücü nereden aldın sen, Ses  gül ümsüyor,  güneş  gibi dokunuyor, Ruhumun sıcak öpücüğü o, bir bilsen… Yüz milyon melek şarkı söylüyorken, Sesinin ahengini, bak tutturamıyor, O benim meleğimin, farklı ritmi var, B aşk a bir şey, tutkumu durduramıyor… Önemsiz olmaktan çıkan bir bütündür, Bir müzik, tamamen haz-keyif almışım, Herkesin sahip olamadığına sahip biri, Tüm sıradanlığa sırtımı dönüp kalmışım… Sanki mutluluğu yakalamak gibi bir şey, Gökyüzüne bakıp bakıp göremediğim, Tarifi imkansız o ezgi hoşuma gidiyor, Taşlara kazılmış çivi yazısı, silemediğim… Patlaması olan her şey, bir fısıltı gibidir, Duyanlar yanar, duyamayanlar ne anlar, Bende kendi halinde, bir garip insandım, Henüz o sesiyle tanışmadığım  zaman lar… Neyin hayalini kuruyorum bir bilseniz, Kalbinde