Bizim sokak!

Çehresi  hüzünlü, biraz da karamsar,
Sanki ayna da yansıyan yüzüm, sokağımız…

Sessizlik çöker, bütün gün-gece boyu,
Tüm kapılar örtük, camlarsa kapalı…

Yas mı tutuyorlar?..

Nedir?...

Yıllarca!
Bir sakinlik,

Kendin bilmezlik...

Öyle durgun,

Kibirleri ise yansımış yüzlerine…

Yaşlısı sayılmaz, gencine yaklaşılmaz,
Çocukları eve kapalı, sokağa çıkmaz…

Niye havalı dururlar, 

Ne var kabaracak, 

Hindi misali,

Bilmez mi,
Çok can verdi toprağa, daha da ne canlar verecek,
Akşam yatarsın, belli olmaz ki, sıra kime gelecek…

Bunu bilip de,

Neden şımarıyor hala,

Hani derler ya;

“Sonradan görme, kendisi değil ebesi örme”

Sevmemişsin belli, taşınan insanlarını, özümse yememişsin: 

“Bunlar komşu değil, bir lanet”

Der halin!...

Üzülme sokağımız, biz varız seni çok sevecek,
Gün gelip kendi halini, onlar da görecek,
Ve zamanı geldiğin de, kimler gelip, kimler göçecek…

Aradıkları paramı? Para sadece faturaları öder,

Yıl dersen, bir bakmışsın Ocak, bir bakmışsın Nisan,

Bilmezler mi ki,
Çok para eder mi? Adamı insan,

İnsan gibi;

Gün ola ölmüş, küçük bir kediye yansan!...

Bir su koysak dahi, kaba taş atıp, devirirsin,
Kendini adam sanan, adamlığı ne bilirsin…

Zaman gösterir, ne olacağınızı, toprağın altıda-üstü de var,
Mahalleyi doldurmuş, bir sürü çobansız davar…

Ceza verdin kendince;

Bayramı bilmesinler,

Huzur görmesinler dedin,

Mutluluklarını çaldın,

Olan sana oldu sokağım, sen insansız kaldın…

Veysel Kimene
Sevda Şairi       
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.