Doğu Ekspresi!..

Arada bir,

Üç defa düdük sesi, ardı kesilmeyen çufçuflar,

Duman öyle çıkar ki,

Etrafta ki,

Bütün köy duman altında kalır…

Göz gözü görmez,

Zorlanıyor ne yapsın,

Yolu hep, yokuştur,

Rampa bu, direniyor…

Bir yolculuk,

Ağır, ağır,  çıkar rampayı, hayli yükle raylar üzerinde kaya,

Kaya,

İnadına rampa çıkar,

Son durağına vardığın da, yorgun düşse de,

Bitkin yığılsa,

Tamiri mümkün olmayan hasarlar bıraksa geriye,

Onun için hedeftir doğru olan…

Kavuşmaya hasret olduğu,

Doğunun en güzel sevgilisine,

Kavuşmak o sevdiği istasyona,

Bir an önce…

Şimdi biz buna ‘Umut Ekspresi ‘diyelim mi?

Umutla bekleyenleri var çünkü;

Kimine sevdiği, kimine eşya,

Ekmek-aş getirdikleri…

Dumanı tüterek,

Mücadeleci ruhunu katmış,

Çabalar tüm hızıyla,

Kavuşmak için sevdasına,

Çelik raylar üzerin de,

Gidip-gelmekten eskise bile,

Ama mutludur bu haliyle…

Lokomotif,

Tıpkı ben, çabası büyük,

Var olan,

Umutları,

Yarı yol da bırakmak…

Amacı belli, çünkü bu;

“Doğu Ekspresi”

Veysel Kimene
Sevda Şairi       
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.