Sonbahar!..

Ne de hızlı tükendi günler,

Yine bir Eylül'ü karşılar günüm,

Seven için, mevsimlerin - ayların anlamı yok elbet,

Ayrılık aylarına; Yeşilin sarıya döndüğü, yaprağın toprağa düştüğü ana,

Hüznün temsilcisi, şu sonbahara, üzgünüm...

Ağaçların yansıması yapraksız olur,
Denizin pürüzsüz yüzündeki aynada görünmez dallar,

Kıyılarda, ağaçların sesi, sessiz, sadece suya vurur,

Sahilde ağaçların sesiyle, uykuya dalmaz insanlar...

Güneş girsin diye perdeyi açsam, soluktur yüzü, odama yetmez,

Sevgili tadında; Mayıs’ı bekler tüm gönüller,

Herkesin kendi yaşantısında bir kavramı olsa da,

İnsanız elbet,

Taki o Mayıs gelene kadar, hüzünlü ömürler...

Şimdi bir başka günde gezinmeye başlarım,

Kah yağmur iner, kah dolu tepeler,

Yine bir sonbaharı yaşıyor gönlüm,

İçteki özlem, yeniden  debeler.

Ovalar, kırlar kadar,

Parklarda yeşermez, koşmaz bebeler...

Sonbahar seni kime şikayet edeyim desem,

Halime bakıp ta çok gülen olur,
Nice sonbaharları tüketen ömürler,
Yaşamda her anı güzelleştirmek bize düşer elbet,

Üzülmemiz niye ki,

Yine yaz gelir, ardından yine, sonbahar olur!...

Veysel Kimene

 Sevda Şairi

(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

03/09/2018