Ben gerçekten buymuşum!...
Saklanmış
içimdeki saklı duygular,
Mercek altında
da dahi görmemişim,
Birileri benim
yerime testler yaptılar,
Meğer ben
buymuşum, bilmemişim!…
Çıktı karşıma
birkaç açıklama hepsi bu,
Acınası değiller,
iyi ki hep sevgiden yana,
Dünyanın kahrını
taşısam omuzlarımda,
Tek “Kin-nefret”
taşımam, yük gelir bana…
Sevgisizlik bilinmez,
tadını alanlara sor,
Kahır çektik yarden,
kendi özgür görünür,
Dünya denen Cennette
bile mutsuzken, ben,
O kendi alemin de,
sürme çeker, sürünür…
Cefalar çektim, gördüm-duydum neler neler,
Cam kalp değilim, yere düştüm, kırılmadım,
Acı-hüzün-hicran çıktı benim kaderimde hep,
Kederlere sarıldım, mutluluğa hiç sarılmadım...
Cefalar çektim, gördüm-duydum neler neler,
Cam kalp değilim, yere düştüm, kırılmadım,
Acı-hüzün-hicran çıktı benim kaderimde hep,
Kederlere sarıldım, mutluluğa hiç sarılmadım...
Bağrı yaralı
olanları kimse anlayamadı ki,
Aşıkları bilen
olmaz, duyulmaz kelime sesi,
Koşturmak tır
yar peşinde; Tay-tazı misali,
Şairlerin, şiir
yazarak tükenecek son nefesi…
Kalemim elimde,
sayfalarca yazdım, yetmez,
Bağrım delinmiş;
Dağa taşa aşkı oymuşum,
Sıla derdim yok,
hasret başka başka biçimde,
Doğru çıktı ekte kiler, ben gerçekten buymuşum!...
Veysel Kimene
Sevda Şiiri
(Kemal Yenice)
05.07.2014
05.07.2014
EKLER:(Okunmayı bekler!)
Hangi yazar ruh
ikizin:
James Joyce
Dünyanın en
karmaşık insanı olman muhtemel. Nereden nereye bağlayacağın şüphelidir, beynin
ise çıfıt çarşısı. Konuştuklarından, söylediklerinden anlayabilene aşk olsundur. Ama bu demek değil ki, sen safi saçmalıyorsun.
Sadece insanlar seni anlayabilecek kadar zeki değil. Hani vardır ya zamanının
50 sene ilerisinde olan insanlar, heh sen işte onlardan birisin!
Hangi filozof
ruh ikizin:
Platon;
Bu alemin köküne
kibrit suyu. Dünya denilen bir şey aslında yok ki. Buralar hep gölge aslında.
Bir de bunun aslı var ki, heh işte asli gerçek orada! Mesela birisini
seviyorsun ama açılamıyorsun. Kısaca "platon"iksin. Ama öyle değil
midir ki, asıl gerçek o değil, senin ruhundaki, kalbindeki ve dahi aklındaki
fikir ve duygular! Her şey yalan; 1 sensin gerçek kısaca!
Hangi sanatçı
ruh ikizin:
Orhan baba;
En afilli
sofraların en başında oturanı, en "baba" sohbetlerin en çok sözü
dinlenesin en başta. Bir bardak öbürüne tokuşturulacaksa senin izninle
tokuşturulur. Ayrıca biz çocuklar sapıtırız ve dahi saçmalarız böyle
durumlarda. Bu yüzden başımızda bizi toparlayabilecek Büyük
birileri olması lazım. Birisi sen, birisini de içiyoruz işte ya!..
Son olarak, Derbeder aşkların en ölümcülü sendedir, ayrılıkların en dip
son noktası da. Can demek, "o" demek! Çıksa ne çıkar?
Hangi şair senin
ruh eşin;
Edip Cansever:
Sen varoluşun
şairisin. Ateş çalan Prometheus, her gecenin sabahında var olmaya çalışan
Sisi fos gibisin bu yüzden. Büyük trajedilerin insanı olduğunu hiç söylememize
bile gerek yok. Bu trajedilerden midir bilinmez, üstünde bir yalnızlık var ki,
sorma gitsin. Yine de bu yitiriş, bu çöküş bir üstünlük duygusu veriyor sana.
Son olarak, Süreya'nın dediği gibi "her şeyin fazlası zarardır ya. Sen de
fazla şiirden öldün be usta"
Hangi şiir seni anlatıyor:
Attila İlhan şiiri;
“elimden gelen bu ben iki kişiyim
çoğalmak neyse ne azalmak zor
birisi seni her an bırakıp gittiğim
öbürü kan gibi tutulmuş seviyor
ağzındaki acı alnındaki çizgiyim
gözlerine kirli bir bulut getirdim
hiçbir sevinç aydınlığı onu silemiyor
elimden gelen bu ben iki kişiyim
birisi kapadığın kapılardan gitmiyor
yağmur yağmaksa o güneş açmaksa o
bir yerin üşüse onun sıcaklığı
öbürü en içten çağrını işitmiyor
alıp tutmaksa o basıp gitmekse o
bakışları kıyısız deniz uzaklığı
elimden gelen bu ben iki kişiyim
ikisi birden çıkmaya uğraşıyor
bilmem ki hangisinden nasıl vazgeçeyim
birisi yeni baştan serüvene başlamış
öbürü silahında son mermiyi sıkıyor
çoğalmak neyse ne azalmak zor.”
“elimden gelen bu ben iki kişiyim
çoğalmak neyse ne azalmak zor
birisi seni her an bırakıp gittiğim
öbürü kan gibi tutulmuş seviyor
ağzındaki acı alnındaki çizgiyim
gözlerine kirli bir bulut getirdim
hiçbir sevinç aydınlığı onu silemiyor
elimden gelen bu ben iki kişiyim
birisi kapadığın kapılardan gitmiyor
yağmur yağmaksa o güneş açmaksa o
bir yerin üşüse onun sıcaklığı
öbürü en içten çağrını işitmiyor
alıp tutmaksa o basıp gitmekse o
bakışları kıyısız deniz uzaklığı
elimden gelen bu ben iki kişiyim
ikisi birden çıkmaya uğraşıyor
bilmem ki hangisinden nasıl vazgeçeyim
birisi yeni baştan serüvene başlamış
öbürü silahında son mermiyi sıkıyor
çoğalmak neyse ne azalmak zor.”
Yorumlar
Yorum Gönder