Yalnızlıktır, diyeti!...
Her gecenin, tüm yüzünü,
evi bilir,
İçte tükenmeyen, bütün yalnızlıklar,
Zaman uçar, tasasız - gamsız
dikilir,
Elde balta,
kırılmaz anlamsızlıklar...
Semaya yönelir
huzur için bakış,
Sessizce bir iç
çekiştir derinden,
Dokunuyor sokak
lambaları bile,
Gece karanlık,
umutsuz düşlerinden...
Her gün, onca
tükenen umuda inat,
Hiç aldırmadan
döner yörüngesinde,
Acımsı, acımsı,
bakar her bir bakan,
Aldırmaz yine,
kendi düşüncesinde...
İnce sis
yükselir göz kapaklarından,
Karşı komşu
bahçesinde çiğler erir,
Kavrulmuş topraktan
ne farkı var,
Yalnızlığındaki bu bülbüle,
ne denir?...
Ortada olan tek
manzara, yalnızlık,
Gün doğana
kadar, kaç mum ışığı,
Ufukta tan
çizgisi iyice belirirken ,
Beyin yakımında
hala, gülün aşığı...
Yılında – ayında, matemini kovalar,
Çalınan kalbini,
geri alma peşinde,
Dökülür salkım
salkım ciğerleri de,
Zalim yaptı
dediğini, kendi gidişinde...
Hakikat bülbülü,
aşk deryası boyladı,
Öter ardı sıra, acıklıca, geri dön ister,
Yüreği pek katı,
zalim, sevdiği, var ya,
Bağrını hiç
yeşertmez, kuru, çöl ister...
Aşkın gölgesi
bile, başka başka güneş,
Sevenin kalbinde,
kış günü, yaz ateşi,
İçler de sayısız
denizler kabarır ama,
Oluk oluk
aksa da, söndüremez ateşi...
Zamana hükmeden
aşk olur mu hiç,
Başka mevsim! Yakar, mevcudiyeti,
Ne şekil,
kurtulsak tükenmez ateşten,
Her aşığa
yazılan, yalnızlıktır, diyeti...
Veysel
Kimene
Sevda
Şairi
(Kemal
Yenice)
©
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin
izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri
Yasasına göre suçtur.
15/03/2019
Yorumlar
Yorum Gönder