Kadınca!...

Sevdiğin bir şeye veda etmek, hep zor gelir,

Bir de fidan gibi, esmer güzeliyse sevdiğin,

Göz yaşın, bulutlar içinde ağlamaya hazırdır,

İçindeki hüznü dağıtmaz ki, gönül verdiğin…

Bahçemdeki ağaçlardan biri kurumuş,

Belli ki bir yer de, benden ilgisiz kalmış,

Başını yaslamış umutlara, ağlıyor aşk,

Günü, yarını beklerken, o ilgisizliğe salmış…

Sağanak halinde yağan yağmur, bendeki,

Bulut gözlü, duy, duy içteki telaşı ve sevinci,

Onun bu yaptığı, ne mizah, ne de şakadır,

Ben de bırakmadı azıcık, yaşama sevinci…

Yakın zamanda kardelenler açmak üzere,

Karşı dağın yamaçlarında çiğdemler  soldu,

Açsa perdeyi, baksa, akşam olmadan, güne,      

Bu sabah ve her sabah, gamze gülüşü doldu…

Tüm gece odama dolar, ıslıklı ve yankılı sesi,

Ben aynalar da ararım, hicran olan cismini,

O şirin mi şirin gamzelerini özgür  bıraksa,

Görüntüsü bende ki, çizdim kalbe resmini…

“Mart çıkmadıkça dert çıkmaz” doğrusudur.

Çok doluyum, dertler kuş gibi uçsun ellerine,

Sevgi ve iyilikle yüceltse, gelse Nisan’ım, ayım,

Kavuştursa artık, şu emsalsiz yanak güllerine…

Aşkın başka renkleri de var. Bir bir göreyim,

Dizin de rüyam olsun, her uykuya dalışımda,

Günün ilk ışığı vurunca uyandırsa beni  aniden,

Gözümde tütsün, çifte gamzeler,  uyanışımda…

Çevremdeki insanlarla her zaman iyi geçinirim,

Dizlerimin bağı çözüldü, koşturmaktan, ardınca,

Konuşurken, sanki diline kira istiyor, nazı ne?

Diyaloğ hiç mi hiç iyi olmadı, olamadı, kadınca…

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

14.08.2014