Ömür dediğin!..




Ömür dediğinde ikinci baharım; Yıl 1996 Rahmetli Ayşe Annem - Eşim Aysel - Ben - Abimin eşi Fatma Yengem - H.Mehmed abim ve kaynım Mustafa...O günkü tablo ve de aradan tam 23 yıl geçti....


Ömür dediğin!..

Bir ömür nasıl tükendi, eridi nice yıllar,
Gönlümüzce seçilmiyor, mevsim, aylar,
Gençlik bahçesine gelirmiş sonbaharlar,
Saçlarında görülür, bahtına yağan karlar!..

Vay bile beklemezken, nasılda eyvah geldi,
Yıllar uzun sanırken, bir bakmışım tükendi,
Kanayan yaram arttı, acısız günlerim elendi,
Görmediğim güzel güne, gün batımı belendi!..

Çok gençken insan, mutluluğun uçan kuşudur,
Gençliği tüketen, hayatın bitmeyen yokuşudur,
Gençlik, her kanayan yaraya sessiz duruşudur,
Hayatın gerçek sunduğu, insanın hiç oluşudur!..

Semada solar akşamlar, yıldız eski yerine gider,
Avuçlarında parlayan hayatın, artık neredeler,
İhtiyarlık gelirse, alnında akan ışık geceni deler,
Düşüncelerin karmakarışıktır, yüreğini zedeler!..

Geçip gidecek ay ışığı, ve gök yüzü buruşacak,
Ay kendiyle kalacak, güneş kimlerle buluşacak,
Bakışların pervasızca, hüzünlerimiz konuşacak,
Günü geceyi savuran zaman, artık kimin olacak!..

Günlerin doğar, gecelerin başlar, hayat yediğin,
Kaybettiğin canlardır, hayattan, tek tek sildiğin,
Bütün güzellikler, insan olmak, benim bildiğim,
Doğmakla başlar, kayıpla biter, ömür dediğin!...



Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

25/06/2019


Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Susma gönlüm sen söyle!...

Sürçe lisan ettimse affola!...

Kaldı!...