Sen kal her gece!..
Akşam iniyor
yine terk edilmiş halim,
Penceredeki ışığın
buğulu manzarası,
Ay gibi yansıyan
yüzün aklıma gelirken,
Aydınlık yine
doğmaz, karanlık sırası....
Gecenin geç
saatinde her şey susar,
Maziyi yâda daldığım
an, tüten içte,
Kapalı pencerelere,
uyuklayan perde,
Genzime dolar
kokun bu sensin işte...
Mutludur normal
olanlar, bana göre,
Yok eden, hazin aşkla tanışmamışlar,
Düşümün ana
hatları, iki göz, iki çeşme,
Sonlanamayan yalnızlığa
alışmamışlar...
Gecenin uykusunda
çökmese yalnızlık,
Ben artık
anladım, hayatın iki yüzü var,
Mutluluksa,
bıçağın ağzı üstünde yürür,
Öteki, kendimle
konuştuğum boş duvar...
Gitmek, çoğu
zaman, hiç gitmemektir,
İşte, şuramda kıvrılır kalır, özleten sesin,
Akıp gidiyor
sensiz, bom boş günlerim,
Bu mudur paylaşmak
hayatı, neredesin...
İşte böyle
anlaşılmasız biz birbirimize,
Aşkını gördüm
ben, tam kaos, bilmece,
Özlem dolu, terk edilmiş
yüreğin içinde,
Ettiğin onca zulümle,
sen kal her gece!..
Veysel
Kimene
Sevda
Şairi
(Kemal
Yenice)
©
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin
izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri
Yasasına göre suçtur.
05/02/2019
Yorumlar
Yorum Gönder