Gül ile bülbül!...
Candan
konuşurdun konuşunca, sen,
Silindi gülüşünün
o rengi duvarlardan,
Gönlüm bağlandı,
alınmasın gözlerin,
Ayırt etmedim
onu yeşil çayırlardan....
Gönlüm sendedir,
sen, beni bırakma,
Issızlık vadeder
yokluk, eşsiz yuvaya,
Bağrımda aşkın
taşlandı, zedelendim,
Yaktığın ateşle, döndüm kuru ovaya...
Yaprak dökümünde,
uçuşan yaprak sın,
Gördüm yorgun
dalları sallayan bağlar,
Bir günah
etmedim hiçbir günahım yok,
Her defa terk edişin çöker, içerim ağlar...
Destanlık aşkımızı
kime anlatayım ben,
Sevdasız anlamaz anlatsam, gelir uykusu,
Öykü âlâsını, kendin yazmak istiyorsun,
Yaralar, sana da çizik
atar, olmaz korkusu...
Nice nice
sevdalar, geçmiştir bu yoldan,
Kimi ben gibi
zalim aşkına tutuşur gider,
Gönlü sevdiğinden
geçmeyenler de olur,
Kimi hiç
sevilmez, bir kenara, atılır gider...
Hayatta tutunacak
neyin kalır, gül yoksa,
Hep gamlı
hazanın hacetin de bir bülbül,
Kalbimin bahçesinde
yeşerip açan sın gül,
Beni mahrum etme,
şakısın, gül ile bülbül...
Veysel
Kimene
Sevda
Şairi
(Kemal
Yenice)
©
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin
izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri
Yasasına göre suçtur.
04/02/2019
Yorumlar
Yorum Gönder