Gitmez hoşuna gönül...
Gül bahçesine giriyorum
sandım,
Hüzün bulutu
uçtu üzerlerimden,
Güllerdeki has güzelliğe
yandım,
Bir de ne çektim,
o dikenlerinden...
Diğerlerinde olmayan
şu kokuları,
Bense yokum, gül
dolu bahçesinde,
Varlığı, yaşamın-hayatın
dokuları,
Yokluğa yanarken,
kendi neşesinde...
Bilmez iç
dünyamda açtığı yaraları,
Saymakla bitmez ki
aşkın felaketleri,
Ona yaklaştıkça,
o açıyordu araları,
Yerimde saydırdı, bir ileri, bir geri...
Yürü dendi, adım
attım, yürüdüm,
Dinleyin sözümü,
dostlar -yarenler,
Dünya benim sanıp,
canı sürüdüm,
Canımla oldum
ben, aşktan erenler...
Şimdi gül
bahçemde, perli perişan,
Mutluluk günü yok,
acılar gelişiyor,
Aşklarda öyle çok ki hallere şaşan,
Mutlu dolu yaşamı,
zaten, çelişiyor...
Sürmemeliydi, bir günden fazla, yasın,
Dön, sandığından
daha çok yanacağım,
Kim bilir, süsünle-püsünle of harikasın,
Günü gün
ederken, yalnız kalacağım...
Aşka düşmüşüm,
çekmesi kolay değil,
Ayrılık ateşi
yakar, emek boşuna gönül,
İçte keder
dolu, dökmemek elde değil,
Özün-sözün deme, gitmez hoşuna gönül...
Veysel
Kimene
Sevda
Şairi
(Kemal
Yenice)
©
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin
izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri
Yasasına göre suçtur.
11/10/2018
Yorumlar
Yorum Gönder