Son istasyonum!..
Aşk denen adına,
yaklaştırıyorsa insanı, insana eğer,
Yaklaşamadın, içte
bir şey yok, uzağımsın sen benim,
Gündelik kaygılar,
küçük hesaplar peşinde koşsanda,
Bilmiyorsun, sensizken bile, sen benimsin, ben senin...
Yabancı birileri
gördükçe, hep söylüyorlarmı adını,
İz bıraktın, özlediğim
o gülüşleri yakıyorum içeride,
Kesilmiş kaza
döndüm, yoldun yarınımın kanadını,
Trajedik tiyatro
sahnede, ne zaman olacak son perde...
Böyle yalnız kaldığım
zamanlarda ziyarete gelen yok,
Dinleyin sevenler,
başa geleni siz düşünün cana yetti,
Ne yarın ne de
öbür gün, yok, yalnız kalacağım galiba,
Feryat - figan arşa değdi, anlamaz, ruhum isyan etti...
Her mevsim
açılan bir güldün, içimde yaprak yaprak,
Her aşığın gerçek odak noktasıdır, kalem çekili
gözler,
O ayaz
gecelerimde dahi bahar getirirdin sadece bana,
Adının değdiği
güller soluyor, bahçeler dahi seni özler...
Bir kere tutturmuş
bir türkü, yüreğim, tam ortasında,
Bir çift rayı
gibiyiz, bu benim gittiğim yol, tren yolum,
Dünya boş, aşk -
sevdalar yalan, mevsim, sensiz döner,
Uzak olman neyi
değiştirir, bu benim, son istasyonum...
Veysel Kimene
Sevda
Şairi
(Kemal
Yenice)
©
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin
izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri
Yasasına göre suçtur.
22/05/2018
Yorumlar
Yorum Gönder