Keşkelerim var!..

Keş kelerim var.

Neden canım sıkılıyor diye, kendime sordum.

Hala cevap yok!

Sadece;

İşin içinden nasıl çıkılacağını bilemediklerim var.

Tövbelerim var,

Pişmanlıklar sa cabası...

Söylenenleri dikkatle dinler, nasihatlerden-öğütlerden ders alırdım bazen,

Ne güzel anlatır kıssadan-hisse,

Ya da güzel akıcı bir öykü,

Dikkate alınacak çok şey var oysa,

Hele, türlü-çeşit bir sürü yaşanmışlıklar!..

Cahildim, kulak ardı etmişiz belli...

Sabahın erken saatlerinde; Şafak sökerken;

Sabah, sabah evin işine büyük bir istekle girişti,

Etrafın tozunu alıp, camları güzelce sildi,

Hatta komşulara pencereden el bile salladı,

Neşeliydi,

Şöyle bir evin etrafını dolandı,

Komşu fısıltılarını uzun süre dinledi,

Aynanın karşısında tarandı.

Yeni bir şeyler giydi,

Bakımı yapılmış parklar gibi güzelleşti,

Şıklaştı,

Manken edasıyla çıkış yaptı,

Hızla ilerledi, vesaite koşarak yetişti...

Ne söylesem faydasız,

Belimdeki ağrı ile birkaç gündür haşir-neşirdim,

Hata bende, biliyorum, biliyorum;

Hiç şüphe duymadım,

O gün-bu gün...

Benimle bir kere konuşmuş değil,

O telefondan başka,

Başla-bitir yaptı resmen.

Yılgınım, kırgınım, dargınım ona, hayata karşı...

Ne yapacağıma karar veremiyorum,

Bir parça tuzlu fakat bu hayatı yaşıyorum,

Ne yapsam da bu sıkıntıyı atlatsam?

Yazın tatile gidesim yok,

Kışı zaten yıl boyu evde geçirdim,

Köşe kapmaca oynadım, duvarlarla.

Sessiz-sedasız...

Bu gün ve her gün aynı sorunlarımla boğuşurum,

“Keşke” dedim! O telefona hiç çıkmasaydım,

Ekşiyi-tatlıyı söylemez, görmezdim, yaşamazdım bu günü..

Şimdi bin pişmanlık hissedersin, ömre bedel!

Kabullenme zamanı, yaşanan gerçek.

Ve da bir telefonla yapılır mı?

Ey hayat,

Ah kaderim!

Her şey durdu,

Çok şeyi durdurdu,

O akşam ve diğer akşamlar durmadan düşüncelerime girdi,

Atsan atılmaz,

Satsan satılmaz!..

Şimdi;

Düşüncelerimi kemiren,

Keş kelerim var.

Onlarla tebelleşim...

Hepimizin keş keleri yok mudur, gün ışığına çıkmadık?...

Aynı hayata yürümemek, korkunç bir çaresizlik,

Yalnız ya da değil, yürümeye devam edicez,

Hepimiz yalnızlıklarımızla birlikte değil miyiz zaten...

Ne den ve da?

Birlikte hayata devam etmemiz onda ilgi odağı olmadığı için mi?

Aile  ruhumuzu ne tanımlar?

Şimdi gelecekteki halimle yaşıyorum!

Aklım uyudu,

Şaşkınlığım boyunca uyuyacak,

Keş kelerim bundan!...

Olanları değiştiremediğimde, gün batışını bekler, sonra karanlığa gömülürüm.

Aşk, tutkudur, geçicidir, beladır, batırırsın, ayrılırsın, boşanırsın!

Aşkım şimdi, yıpranmış sefil bir şey!

Bir tesellisi olmayan, güvensiz bir liman!...

Kendimi bile şaşırtacak bir şekilde;

Onu özlüyorum...

Onu özlemekten başka bir şey yapabilsem, olmuyor!..

Olmuyor!..

Layık olanın, seçme şansı yoktur!

Ve hala buralarda olduğunu bilsin istiyorum,

Nere de olursa olsun,

Onu özlüyorum...

Veysel Kimene

Sevda Şairi

(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur

21/05/2017