İnsanlar!..

İnsanlar...

Uçan  kuşlar, gelecek kaygısı  taşımaz,

Olamadı  içim, sert kaya, yüce dağlar,

Şu cihanda keyfim kaçtı. Sanma beni;

Salkım salkım üzümle, bezenen bağlar...

Sormayın aşkın kim, kimin  nesidir,

Kalbi - ruhu paralayan sade sesidir,

Her  gün öldürense, aşk meyvesidir,

Beni hissedenler, beni tartan anlar...

Hüküm veren, son noktayı vurmuş,

Saati-vaktini  zembilinden kurmuş,

Hızla geçen zaman nedense durmuş,

Kendimi ararım, yok, tatile çıkmışlar...

Tüm bahçeler yeşerir, bendeki solar,

Hüzün-keder ayrı ayrı kendince dolar,

Yaz  bulana aşk olsun, ayazdan donar,

Aşkın yüze güldüğü, var mı başka dünyalar...

Doğru dedim, eğri - büğrü söylemedim,

Kır atı bağladım başka yere eğlemedim,

Aşıklar  böyledirler, böyle olur, ne edim,

Gün doğunca, aynı güne, ayrı uyananlar...

Üç aşağı, beş yukarı, katlanarak gideriz,

Kader gelene rıza şarttır, başka ne deriz,

İyi düşünmeden karar verme olma keriz,

Bir  ufuk çizelim, umuda sarılıp, tutunanlar.

Nefse seslenelim, tam gaz, yolundan yürü,

Katlanıp diyelim, yara, yaradandan ötürü,

Harap  etmeyi tasarlarsa, almışsa götürü,

Zorunluyuz, aşka, katlanmalı,  insanlar...

Veysel Kimene

Sevda Şairi

(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

25/09/2017