Buğulu gökyüzü!..
Onca güzelin
içinden, bir seni gözüm tuttu,
Gülen gözlerin var ya,
hemen aklım uyuttu,
Bunca insafsızlık
niçin, kalbin niye unuttu,
Sema da da göremem ki, buğulu gökyüzü..
Bir olsak ta
olmasak ta hep anacağım,
Dönersin diye
beklerim, açık kucağım,
Aşkının ateşiyle
böyle kül mü olacağım,
Külüm göğe karıştı, buğulu gökyüzü...
Dedim, eşe-dosta,
beni, aramasını söyle,
Çözüm yolu bulaydın,
ayrılmazdın böyle,
Neden - niçin bunlar,
bari gerçeği söyle,
Ayrılık yaradı
sanma, buğulu gökyüzü...
Kalp lime lime
doğranmış, acını duyuyorum,
İşin içinden
çıkamadım, kaderime uyuyorum,
Daha ne vereyim ki,
sana ruhum sunuyorum,
Boş nedenle çekip
gittin, buğulu gökyüzü...
Sesime cevap ver,
şu halime, dön bir bak ta,
Yalnızlığımla kaldım,
dün akşam yine parkta,
Görünmemen neden,
bu şehirde, bu sokakta,
Ayrılığı kim sever ki,
artık, buğulu gökyüzü..
Farz edelim bu
aşkta, sen hata, hiç yapmadın,
Hayalimin süsleyicisi
ni, sanki sen katmadın,
Umutsuzluk, buz gibi,
gecesinde sen yatmadın,
Kendi penceremden
bakarken, buğulu gökyüzü...
Karşındakini anladığında,
insan yüzü görülür,
Dertlerden anladığın ne, hepsi bana örülür,
Yorgun düştü yüreğim, aşk yoluna sürünür,
Düzeltmek imkansızlaştı,
buğulu gökyüzü..
Aşkım gittin
gideli, gece - gündüz hep ayaz,
Üstüne, üstüne eklenir, sen siz
yaza, her yaz,
Kara dünya bana, sana dünden bem beyaz,
Sen neyi
biliyorsun, bana, buğulu gökyüzü....
Veysel
Kimene
Sevda
Şairi
(Kemal
Yenice)
©
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin
izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri
Yasasına göre suçtur.
23/09/2017
Yorumlar
Yorum Gönder