Yalnızlık!....

Yalnızlığın gizemini çözemedim.

Hangi denklemini unuttum.

Ey benim sessizliğim, umutlarımı uyuttun…

Yeniden dünyaya gönderilsem,

Biliyorum,

Yine yalnız olacağım,

Kuşlarda konmasa bahçemdeki dallara,

Ben hepten, yalnız kalacağım…

Sevginin yanılması değil, aşka cevap alamadım,

Sesini duyamam, yüzünü göremem,

Beyaz ararım, ufkumu simsiyah, duman köpükleri sarmış,

Beyaz çekilmiş kendi bölgesine,

Bana siyahlarla,

Yalnızlığım  kalmış…

Bense bırakıvermişim kalbimi,

Konacağı yeri biliyor diye,

Ürkütüyor!  

Folluğumda  yok ki yumurta!

Konuşuyor ardımdan sevdiğimi bilmiyor,

Nefreti bari yağmasa dursa, kapasam şemsiyemi,

Sıkıldım yağmasından…

Ansızın kapımda dikili verse,

Arkamızda bıraktıklarımız, çan sesi gibi,

Uğultusuz semaya karışsa,

Ah bir uğrasa, dönse, affetse beni barışsa…

Ayağında ten rengi çorabı,

Yüzüne uygun, tene de,

Bacakları titrerdi ellerimi gördüğün de, bense derdim içten:

“Yüzündeki cibinliği atsa, çarşafı karyolaya serse”

Nere de?

Bir dudak büküşüyle yetinirdim…

İki ayrı merdiven basamağı olduk şimdi;

O tırmanır cennetine, ben inerim cehennemime!

Ah acı, beni bırak, çekiştirme yakamdan, gelme üstüme üstüme,

Gelme.

Ardımdan daha arkada, daha arkada kal.

Öteledim seni!...

Yalnızlığıma ilişme,

Kıpırtısız, sakin anlar yaşatıyor bana,

Hayalimde dokunuyor, onunla bütünleşiyorum.

Onca yaşanmışlıklarla yalnız olsamda,

Kendi kokumu duyuyor,

Kendi  suskunluğumla,

Konuşuyorum!.....

Bu, bana biçilen, yalnızlık!...

Veysel Kimene

Sevda Şairi

(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

28.12.2011