Sen bilmiyordun!..



Arkam sendin, kalem sendin, dağlarımsa  sen,
Dinle sözlerimi, gözümde yaştın dinmiyordun,
Okudum aşkın kitabını, zihnime kazındın sen,
Aşk, gecede doğan günü deler, sen bilmiyordun...


Karşı koymam için, ne ustası olmalı, ne ustası,
Gönlüm o beyaz yanağındaki gamzen hastası,
Görmedi gözlerim, kesemedik düğün pastası,
Hayalde - düşte  yaşadığımı, sen bilmiyordun...


Dünyamın ovalarında koşan sessiz ceylanım,
Sade gamzene değil, bakışlarına da hayranım,
Kalbime düştün düşeli titrer durur her yanım,
Dertli sinem bıçakla doğrandı, sen bilmiyordun...


Pencerene çıkıpta eşsiz manzarada gör bu aşığını,
Ya da arada bir göstersen  gözlerindeki gün ışığını,
Niye paylaşamadın benimle, aşta- pilavda kaşığını,
Yaralı göğüs tekkemde, ilahimdin, sen bilmiyordun...


Şimdi bekler oldu gözlerim, şafak çıkan her gece,
Sana göre, ele göre  aşk ne dir ki, sadece tek hece,
Oysa yaşadığım sensizlik, çözülmez olan bilmece,
Ay doğmaz, gamlarınla boğuldum, sen bilmiyordun...



Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. 


 21/04/2018

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Susma gönlüm sen söyle!...

Sürçe lisan ettimse affola!...

Kaldı!...