O söğüt dalı!...




Sorarsan bana, eskiden ne kaldı diye,
Koparıp  attığın, yeşilli   o söğüt dalı,
Kafama fırlattığın, aldığım o hediye,
Yüzümü kanatan, o söğüt dalı…

Altında oturup, uzanıp dinlerken seni,
Değişmedi  çehresi, çok  soğuk bedeni,
Bu soğukluğunun, anlaşılmaz  nedeni,
Senden bana kaldı, o söğüt dalı…

Elim omuzunda iken,  ne de hoştuk,
Sabah tan, gün akşamına konuştuk,
Kız seninle hep,  ağaç  altı buluştuk,
Nasıl da yaralıyor, o söğüt dalı…

Dedin ki lan ben-senden kurtuldum,
Bilmezsin,  öylesine  nasıl tutuldum,
Tüm kapıları  açıp, aşkı buyurdum,
Şimdi hatıransa,  o söğüt dalı…

Doksan altmış doksan diyen  vücudun,
Ellim dokunsa toparlanmaz dururdun,
Şımarsam bir, iki, tekmeni savururdun,
Ama asıl hatıran, o söğüt dalı…

Şimdi  viran olmuştur, yoktur yerinde,
İki bina dikmişlerdir, buda kederimde,
Anından ne kaldı geri,  şimdi ellerimde,
Eler boş, tek kalan, o söğüt dalı…

Aşkım  sana ne oldu, bir den bire,  böyle,
Kalbin başkasına mı kaydı ne olur söyle,
Ayrılıkları  ekler  durursun aşkıma öyle,
Yaşadığım tek gerçek, o söğüt dalı…


Veysel Kimene
 Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Susma gönlüm sen söyle!...

Sürçe lisan ettimse affola!...

Kaldı!...