O söğüt dalı!...
Sorarsan bana, eskiden ne kaldı diye,
Koparıp attığın, yeşilli o söğüt
dalı,
Kafama fırlattığın, aldığım o hediye,
Yüzümü kanatan, o söğüt dalı…
Altında oturup, uzanıp dinlerken seni,
Değişmedi çehresi, çok soğuk bedeni,
Bu soğukluğunun, anlaşılmaz nedeni,
Senden bana kaldı, o söğüt dalı…
Elim omuzunda iken, ne de hoştuk,
Sabah tan, gün akşamına konuştuk,
Kız seninle hep, ağaç altı buluştuk,
Nasıl da yaralıyor, o söğüt dalı…
Dedin ki lan ben-senden kurtuldum,
Bilmezsin, öylesine nasıl tutuldum,
Tüm kapıları açıp, aşkı buyurdum,
Şimdi hatıransa, o söğüt dalı…
Doksan altmış doksan diyen vücudun,
Ellim dokunsa toparlanmaz dururdun,
Şımarsam bir, iki, tekmeni savururdun,
Ama asıl hatıran, o söğüt dalı…
Şimdi viran olmuştur, yoktur
yerinde,
İki bina dikmişlerdir, buda kederimde,
Anından ne kaldı geri, şimdi
ellerimde,
Eler boş, tek kalan, o söğüt dalı…
Aşkım sana ne oldu, bir den bire, böyle,
Kalbin başkasına mı kaydı ne olur söyle,
Ayrılıkları ekler durursun aşkıma öyle,
Yaşadığım tek gerçek, o söğüt dalı…
Veysel
Kimene
Sevda
Şairi
(Kemal
Yenice)
©
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin
izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri
Yasasına göre suçtur.
Yorumlar
Yorum Gönder