Baharın yok!...
Gurur duyanlarda
vardır, kuruyup duranlarda,
Hani aşkı, sakız sanıp, hep diline dolayanlarda,
Dedesi, ya da
babası, Bağdat kadısı, olanlarda,
Defterlere yazamayıp,
yarası, dertleri olanlarda...
Derbeder halde,
ruhun içindeki sırlarına durgun,
Çevreleyen kasvetli
ışığın ortasında hafif kurşun,
Akşam üzüntülerinden de
esinlenen halin vurgun,
Ona güzel ve
asil dediklerin varya içteki kurgun...
Pişman olmadan,
gitmesine izin vermemeyi öğren,
Kapıyı açıp, geçmişin ışığını kapatmamanı öğren,
Her güneşli günde, saklamak daha zordur öğren,
Öğren, gidişiyle bir
daha dönmeyeceğini de öğren...
Şahane gülümseyip
etrafa ışık saçıyordu vuruldun,
Derler ya, belki
hislerin karşılıksız değildir durdun,
“Güle güle
derken” eve erken sonbaharını kurdun,
Şimdi dört duvar,
üzerine üzerine gelsin kuruldun...
Gönlünün yanında
şımarttığın kişi varya azacak,
Senin şımarttığın,
gün gelip yerden yere çakacak,
Değirmen taşının
ağırlığı, gönülde daha artacak,
Yet medide, yüreğin
ömrüne meydan okuyacak...
O günlerden bu güne, değişen hiç bir şeyin yok,
Dikkat gün doğumun
kışın, gümüş baharın yok,
Gözünün arkasında,
hikayeleri gezer, kendi yok,
Gelmiş beklemediğin
o kış günü, baharların yok...
Veysel
Kimene
Sevda
Şairi
(Kemal
Yenice)
©
Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin
izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri
Yasasına göre suçtur.
Yorumlar
Yorum Gönder